Szlifowanie powierzchni służy do uzyskania gładkiego wykończenia płaskich powierzchni. Jest to szeroko stosowany proces obróbki ściernej, w którym wirująca tarcza pokryta szorstkimi cząsteczkami (tarcza szlifierska) wycina wióry metalu lub niemetalicznej substancji z przedmiotu obrabianego, nadając jej powierzchnię płaską lub gładką.
Szlifowanie powierzchni jest najczęstszą z operacji szlifowania. Jest to proces wykończeniowy wykorzystujący obrotowe koło ścierne do wygładzenia płaskiej powierzchni materiałów metalowych lub niemetalicznych, aby nadać im bardziej wyrafinowany wygląd poprzez usunięcie warstwy tlenku i zanieczyszczeń z powierzchni obrabianego przedmiotu. Osiągnie to również pożądaną powierzchnię do celów funkcjonalnych.
Szlifierka do płaszczyzn składa się z tarczy ściernej, urządzenia przytrzymującego znanego jako uchwyt wiertarski oraz stołu tłokowego lub obrotowego. Uchwyt utrzymuje materiał na miejscu podczas obróbki. Można to zrobić na jeden z dwóch sposobów: elementy ferromagnetyczne są utrzymywane na miejscu za pomocą uchwytu magnetycznego, natomiast elementy nieferromagnetyczne i niemetaliczne są utrzymywane na miejscu za pomocą podciśnienia lub środków mechanicznych. Imadło maszynowe (wykonane ze stali ferromagnetycznej lub żeliwa) umieszczone na uchwycie magnetycznym może służyć do przytrzymywania nieferromagnetycznych przedmiotów obrabianych, jeśli dostępny jest tylko uchwyt magnetyczny.
Czynniki, które należy wziąć pod uwagę przy szlifowaniu powierzchniowym, to materiał ściernicy i materiał obrabianego elementu.
Typowe materiały obrabiane to żeliwo i stal miękka. Te dwa materiały nie zatykają ściernicy podczas obróbki. Inne materiały to aluminium, stal nierdzewna, mosiądz i niektóre tworzywa sztuczne. Podczas szlifowania w wysokich temperaturach materiał ulega osłabieniu i jest bardziej skłonny do korozji. Może to również spowodować utratę magnetyzmu w materiałach, jeśli ma to zastosowanie.
